English version
We beleven een moeilijke periode in ons leven. Sinds enkele maanden beheerst één enkel thema de aktualiteit. Een onzichtbaar wezentje, het coronavirus waart met ernstige gevolgen rond in onze maatschappij. In mijn kennissenkring hebben meerdere mensen met de ziekte te maken gehad. De vader van mijn buurvrouw is na bijna 3 weken beademing bezweken en in stilte begraven. De schoonvader van mijn dochter kwam ook op intensieve verzorging terecht, maar is genezen. De man van een kollega van mijn vrouw belande ook in de kliniek, maar is na een pijnlijke periode aan de beterhand. De dochter van een vriend van me heeft de ziekte ook doorgemaakt, maar had minder klachten en is genezen. Corona is echt geen ver van ons bed show. Ik bewonder de moed en inzet van mijn buurvrouw, die als verpleegster werkt in de
corona-afdeling van het ziekenhuis te Lier en nu al meerdere weken letterlijk de dood in de ogen kijkt en erg moet opletten om zelf niet besmet te worden. Ook mijn vrouw Anita werkt gewoon verder in de zorgsektor, zij het in een minder risikovolle omgeving en uiteraard met mondmasker, handschoenen, ontsmettende gel en een hoofdkap. We merken dat in zulke perioden mensen boven zichzelf uitstijgen en onversaagd blijven doen wat noodzakelijk is. Ze zijn lichtende voorbeelden van liefde voor de medemens.

De maatregelen die de overheden namen op advies van virologen kwamen niets te vroeg. We beseffen allen dat deze noodzakelijk zijn. Eerder was de aanbeveling om in onze meeting elkaar geen handen meer te geven bij het einde van de stilte een wijze beslissing. Gelukkig heeft mijn inziens geen van de Vrienden de ziekte opgelopen.

Aanvankelijk steeg het aantal besmettingen snel, maar door de strenge voorschriften kon de verspreiding van de ziekte gekeerd worden. Voor sommige mensen brak met de lock-out een zware periode aan. Dag in dag uit tussen 4 muren vertoeven kan deprimerend zijn en spanningen en stress meebrengen. Ik kan er van meespreken uit de tijd toen ik als dienstweigeraar in de gevangenis verbleef. Voor veel mensen in een klein appartementje lijkt het wel alsof ze ook in een gevangenis vertoeven. De wetenschap dat eenzame afzondering voorbij gaat geeft echter hoop en perspektief bij mensen in de gevangenis. Geduldig kunnen wachten is een mooie gave in zulke situaties, dat heb ik in mijn cel van 2,5 x 4 meter ook geleerd. Ook de coronastorm zal overwaaien. Een beetje noodgedwongen afzondering en eenzaamheid kan ons leven verdiepen en leert ons de essentie kennen van het bestaan. Eenvoud en rust zijn uiteindelijk positieve eigenschappen die veel mensen ontberen en herontdekken in deze omstandigheden. In het evangelie lezen we dat Jezus meermaals naar eenzame plaatsen trok om in stilte het Licht te zoeken. Bezinning hoort bij de zoektocht naar de zin van leven.

Ook bij Vrienden kan de coronakrisis sporen nalaten. Quakers zijn niet immuun voor corona, en evenmin voor de gevolgen en de frustraties die een lange periode van sociale en ekonomische stilstand en isolatie meebrengen. Wie zonder werk valt kan in een krappe financiële toestand belanden. Het gemis aan sociale dagelijkse omgang met familie, (klein)kinderen, (groot)ouders en vrienden zal anderen dan weer zwaar vallen. Toch kunnen we onszelf en eventuele huisgenoten trakteren met opmonterende bezigheden, b.v. een wandeling of fietstochtje. Er zijn nog zoveel boeiende boeken te lezen. We kunnen misschien onze kookkunsten aanscherpen door nieuwe en gezonde recepten te bereiden. Met een telefoontje, kaartje, berichtje of brief kunnen we elkaar ook verrassen, want niet iedereen is vertrouwd met het internet. We leren hierdoor misschien wel onszelf en anderen een beetje meer “thuis” te voelen in ons ‘kot’.

We kunnen ons optrekken aan de veerkracht die onze maatschappij laat zien. Men is inventief bezig om bij komende stappen tot normalisering van het openbaar leven de overdracht van het virus te beletten. Plexi-schotten, mondmaskers, ontsmettingmiddelen en afstand houden zullen ons hierbij helpen. Koortsachtig wordt gezocht naar vaccins en doeltreffende medicatie, men test deze nu al uit en de verwachting is dat er binnen afzienbare tijd resultaat zal zijn.

De digitale mogelijkheden worden nu meer omarmd om toch kontakt te houden met elkaar. Zelf leerde ik nieuwe manieren van kommuniceren kennen zoals ‘Zoom’. Op die manierworstelen we ons doorheen deze beperkende tijden. We kunnen zo positieve oplossingen aanleren en gebruiken. Onze meetings gaan dus door, intensiever dan voorheen. Via Zoom zijn we vier maal per week in de mogelijkheid om een stille meeting te bezoeken. Sommigen Vrienden kunnen nu met enkele muisklikken een meeting bijwonen zonder verlies van reistijd. Het doet deugd om ons verbonden te voelen en elkaar te kunnen zien en spreken na de meeting. Ik kan ieder van ons als lid of verbondene alleen maar aanmoedigen om digitale meetings bij te wonen. Dat kan elke zondag van 10:30 tot 11:15 uur, met gelegenheid nog wat langer na te blijven. De midweekse meeting gaan door op maandag, woensdag en vrijdag, telkens van 19:30 tot 20:00 uur, met elegenheid tot een babbeltje achteraf.

Misschien willen sommigen onder ons ook hun ervaring en omgang met corona meedelen, we verwelkomen graag hun bijdragen.
6 mei 2020, Jan Peeters, BLYM Ouderling